Με τη λήξη της καραντίνας διαπιστώνουμε ότι η
κυβέρνηση προσπαθεί να νομιμοποιήσει τη συνέχιση του αστυνομικού ελέγχου της
κοινωνικής ζωής των πολιτών μέσα από την απαγόρευση των συναθροίσεων. Αυτές οι
συναθροίσεις επιτρέπεται να είναι φιέστες για το συντριβάνι του Συντάγματος,
κινητές συναυλίες έξω από το Μαξίμου, γεμάτα αεροπλάνα, παιδιά στο σχολείο αλλά
δεν μπορεί να είναι κοινωνικές
συναθροίσεις σε πλατείες…
Το αφήγημα του πολέμου με αόρατο εχθρό πέτυχε να
τρομοκρατήσει την ελληνική κοινωνία. Την κοινωνία που στο τέλος πληροφορήθηκε
από τον πρωθυπουργό ότι δεν ήταν ο φόβος για την κατάρρευση του συστήματος
υγείας που την έκλεισε στα σπίτια αλλά η εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση. Σε μια
κυβέρνηση που δείχνει με κάθε ευκαιρία ότι είναι ακριβώς αυτό τον φόβο που
πρέπει να διατηρήσει προκειμένου να προχωρήσει σε ένα πανοπτικό σύστημα
οργάνωσης της προσωπικής, εργασιακής και κοινωνικής ζωής. Μια πτυχή αυτής της
κατεύθυνσης είναι η κατάληψη των δημόσιων χώρων από τις επιχειρήσεις.
Με πρόσχημα τον κορονοϊό, τη δύσκολη τουριστική
περίοδο και τη ζημιά των επιχειρήσεων προχωρά συντονισμένα σε όλη τη χώρα σε
κατασταλτικές μεθόδους απομάκρυνσης του κόσμου από τις πλατείες.
Η αλήθεια είναι ότι το τουριστικό προϊόν «Ελλάδα»
που πωλείται μεθοδευμένα από την εποχή του μάρκετινγκ των Ολυμπιακών Αγώνων και
βάζει στην άκρη τον πραγματικό πλούτο του ταξιδιού για τον επισκέπτη που είναι
να γνωρίσει την κοινωνική πραγματικότητα, τις ιστορίες των ανθρώπων και την
ιστορία του τόπου που επισκέπτεται, τον πολιτισμό του που δεν είναι μόνο τα
μνημεία και τα μουσεία. Εννοεί ως τουρισμό
ένα συγκεκριμένο μοντέλο παροχής υπηρεσιών με τρόπο υποτελή που
υπόσχεται μεσογειακούς παραδείσους, χαμογελαστούς σερβιτόρους και σερβιτόρες
και πριβέ παραλίες. Έτσι, στο όνομα αυτού του τουρισμού, όλα είναι προς πώληση:
λιμάνια, αεροδρόμια, παραλίες, γη και φυσικά οι πλατείες.
Πρόσφατα και στην δημοτική κοινότητα Μυτιλήνης με
την πρόταση του Αντιδημάρχου Πολιτισμού κ.Τσακύρη τέθηκε το ζήτημα της
κατάληψης της πλατείας από τα τραπεζοκαθίσματα των καφετεριών. Είχε προηγηθεί η
επέκταση των καφετεριών στην προκυμαία της Μυτιλήνης που κατέληξε σε ένα στενό
διάδρομο μέσα από τις καφετέριες ή σε ένα στενό διάδρομο στην εξωτερική πλευρά
αντί για πεζοδρόμιο. Με διάφορα προσχήματα και φυσικά με το αζημίωτο το πεζοδρόμιο
της προκυμαίας εξαφανίστηκε. Η πεζοδρόμηση του ιστορικού κέντρου κατέληξε σε
κατάληψη του πεζόδρομου της οδού Κομνηνάκη και πάλι από τις καφετέριες, μπαρ
και ταβέρνες αφήνοντας και πάλι ένα στενό διάδρομο για τους πεζούς από τον
οποίο δεν περνάει ούτε καρότσι μωρού! Πόσο μάλλον πυροσβεστική ή ασθενοφόρο!
Και τώρα η πλατεία….Τόση η ορμή του κ. Τσακύρη με
τις έκτακτες συνθήκες λόγω πανδημίας που αποκάλυψε θρασύτατα μια άλλη πτυχή της
κυβερνητικής πολιτικής. Την περιθωριοποίηση κάθε μαζικής πολιτικής δράσης. Ή
τουρισμός (όπως τον εννοεί η κυβέρνηση) ή πολιτική διαδήλωση, συνάντηση,
συζήτηση. Πρόκειται για μια πρόταση που ακροβατεί στα σχοινιά της νομιμότητας
όπως ακριβώς και η τροπολογία για τις κάμερες στις σχολικές αίθουσες. Γνωρίζουν
πολύ καλά ότι η ιστορία αυτού του τόπου δεν είναι οι καρέκλες αλλά οι
συζητήσεις και οι δράσεις. Την ιστορία του τόπου θέλουν να ξεριζώσουν την
παλαιότερη αλλά και τη σύγχρονη. Όπως αναμενόταν, είχε την πλήρη στήριξη των
«Ελεύθερων πολιτών» Πουλέλλη, Παπαγιαννίδη, Αλβανόπουλου στην κοινότητα.
Όταν η
δημοτική αρχή λέει ότι κόπτεται για τον τουρισμό της καρέκλας δεν εννοεί τα
παιδιά που δουλεύουν για το μεροκάματο στις καφετέριες, τις κουζίνες και τα
μπαρ. Εννοεί ότι κόπτεται για τη μείωση των κερδών αυτών των επιχειρήσεων.
Κι όταν λέει ότι θα χαθούν θέσεις εργασίας στον
τουρισμό δε μιλάει για μεροκάματα κομμένα, ανασφάλιστους εργαζόμενους και
εργασιακές συνθήκες γαλέρας αλλά για τον εκβιασμό της χρεοκοπίας μιας
επιχείρησης όταν δεν είναι αρκετά τα κέρδη της, ή της απόλυσης με την απειλή
της στρατιάς των ανέργων που περιμένουν για μια δουλειά.
Οι
πλατείες δεν είναι τσιφλίκι της κάθε δημοτικής αρχής. Είναι χώροι που ανήκουν
στο λαό. Στα παιδιά και τους ηλικιωμένους, στους διαδηλωτές και στους
κατατρεγμένους. Είναι ο ζωτικός χώρος της κοινωνικής ζωής, της δράσης και της
συλλογικότητας. Είναι πνεύμονες πολιτισμού. Τα κέρδη των επιχειρήσεων δεν είναι
βωμός θυσίας των δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων.
Η μια σειρά τραπεζοκαθισμάτων γνωρίζουμε καλά ότι
θα έχει την ίδια πορεία με τα υπόλοιπα τραπεζοκαθίσματα….Θα γίνει η πλατεία
καφετέρια γιατί πάντα θα υπάρχουν έκτακτες συνθήκες. Μόνο οι υπόδικοι του
πογκρόμ μπορούν να χαίρονται με μια τέτοια απόφαση και να πίνουν τον καφέ τους
πατώντας πάνω στα δικαιώματα των άλλων.
Απαιτούμε
- Ανάκληση της απόφασης για επέκταση των καφετεριών
στην πλατεία Σαπφούς. Οι πλατείες ανήκουν στο λαό!
- Να απομακρύνονται όλα τα μηχανάκια από την πλατεία
με τον ίδιο ζήλο που γίνονταν οι έλεγχοι στους πολίτες την περίοδο της
καραντίνας.
- Να επισκευαστούν όλες οι ρημαγμένες παιδικές χαρές της πόλης
- Να μονιμοποιηθεί το προσωπικό στην καθαριότητα ώστε οι δημόσιοι χώροι να καθαρίζονται επαρκώς όχι όμως στις πλάτες συμβασιούχων σε εργασιακή ομηρία
