Ξεπερνά κάθε όριο πολιτικού κρετινισμού η νέα προεκλογική αστειότητα της κυβέρνησης που ακούει στο όνομα «έξοδος στις αγορές» και «τέλος των μνημονίων». Σύμφωνα με την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ που τη στηρίζουν, η έκδοση ελληνικών ομολόγων λίγο -πολύ θα σημάνει το τέλος της εποχής των μνημονίων και αποδεικνύει ότι «οι θυσίες πιάνουν τόπο». Στο ίδιο κλίμα έρχονται και δηλώσεις στήριξης του ΔΝΤ, της Κομισιόν, της Άλφα Μπανκ και διεθνών χρηματοπιστωτικών κύκλων…
Ξεπερνά τα όρια του θράσους το να διακηρύσσει κάποιος το «τέλος της εποχής του μνημονίου», όταν πριν 2 εβδομάδες ψήφισε ένα μίνι –μνημόνιο και όταν έχει γίνει σαφές ότι μετά τις εκλογές θα διαλυθούν όποιες κατακτήσεις εργαζομένων έχουν απομείνει! Και τι δεν έχει προαναγγελθεί επί της ουσίας για μετά τις 25 Μαΐου: απελευθέρωση των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα, διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων, νέες απολύσεις στο δημόσιο και πλήθος άλλα μέτρα που θα κάνουν τη ζωή των εργαζόμενων ακόμα χειρότερη, ακριβώς για να συνεχίσουν να ικανοποιούνται απρόσκοπτα οι υποχρεώσεις της χώρας στους δανειστές.
Ό,τι και να λέει η κυβέρνηση η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Μετά από 4 χρόνια μνημονιακής πολιτικής, το χρέος έχει φτάσει τα 349 δις αντί για 299 δις το 2009, το ποσοστό χρέους επί του ΑΕΠ στο 190% αντί 129% το 2009 και το ΑΕΠ της χώρας έπεσε στα 185 δις αντί για 231 δις το 2009, και όλα αυτά με το βάρος της κρίσης να πέφτει στους εργαζομένους, τη στιγμή που για κάθε πακέτο δισεκατομμυρίων ευρώ που χαριζόταν στις τράπεζες, τα δικαιώματα των εργαζομένων σαρώνονταν. Αυτή την καταστροφή απαίτησε η σημερινή προεκλογική «έξοδος» στις αγορές και αυτή την καταστροφή θα εξακολουθήσουν να βιώνουν οι εργαζόμενοι. Στις αγορές βγαίνει μια χώρα με ανεργία 27,5%, αντί 9% το 2009 και με την αγοραστική δύναμη των μισθωτών κατά 37% μειωμένη. Με την εργοδοτική τρομοκρατία να κυριαρχεί στις επιχειρήσεις, με το δημόσιο πλούτο να ξεπουλιέται και τα δημόσια αγαθά να διαλύονται.
Οι πανηγυρισμοί της κυβέρνησης, των διεθνών οργανισμών και των τραπεζών, αποδεικνύουν μόνο τη στήριξη που της προσφέρουν αυτά τα κέντρα και επιβεβαιώνουν όχι κάποια ρήξη με την εποχή του μνημονίου, αλλά ακριβώς τη συνέχεια της. Άλλωστε και η ίδια η κυβέρνηση τονίζει ότι «η προσπάθεια πρέπει να συνεχιστεί»…
Αποκρύπτει η κυβέρνηση ότι στην ουσία και ο σημερινός δανεισμός θα χρησιμοποιηθεί για την αποπληρωμή του χρέους και ότι η πολιτική που ασκείται σήμερα όχι μόνο δε θα αλλάξει, αλλά θα συνεχιστεί με αμείωτη ένταση. Τίποτα δεν μπορεί να πάει αλλιώς όσο εξακολουθεί να μην τίθεται το ζήτημα της διαγραφής του χρέους, κάτι το οποίο δεν μπορεί να γίνει χωρίς τη ρήξη και την έξοδο από τη φυλακή του ευρώ και της ΕΕ, και αν δεν υπάρξει πραγματική σύγκρουση με την εξουσία του κεφαλαίου και τους υπερεθνικούς προστάτες του.
Ο προεκλογικός κρετινισμός της κυβέρνησης δεν πρέπει να περάσει. Ούτε απελπισία και παραίτηση, ούτε αναμονή και ανάθεση στην όποια «κυβερνητική αλλαγή», αλλά αγώνας τώρα, αλληλεγγύη, αυτοοργάνωση, συντονισμός. Με την ενίσχυση του ρεύματος των αγώνων, της αντι-ευρώ και της αντι-ΕΕ πάλης, του άλλου αντικαπιταλιστικού-αντιιμπεριαλιστικού δρόμου, της σύγχρονης επαναστατικής και κομμουνιστικής προοπτικής, μπορούμε να ανατρέψουμε την κυβέρνηση και την πολιτική της!
Ξεπερνά τα όρια του θράσους το να διακηρύσσει κάποιος το «τέλος της εποχής του μνημονίου», όταν πριν 2 εβδομάδες ψήφισε ένα μίνι –μνημόνιο και όταν έχει γίνει σαφές ότι μετά τις εκλογές θα διαλυθούν όποιες κατακτήσεις εργαζομένων έχουν απομείνει! Και τι δεν έχει προαναγγελθεί επί της ουσίας για μετά τις 25 Μαΐου: απελευθέρωση των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα, διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων, νέες απολύσεις στο δημόσιο και πλήθος άλλα μέτρα που θα κάνουν τη ζωή των εργαζόμενων ακόμα χειρότερη, ακριβώς για να συνεχίσουν να ικανοποιούνται απρόσκοπτα οι υποχρεώσεις της χώρας στους δανειστές.
Ό,τι και να λέει η κυβέρνηση η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Μετά από 4 χρόνια μνημονιακής πολιτικής, το χρέος έχει φτάσει τα 349 δις αντί για 299 δις το 2009, το ποσοστό χρέους επί του ΑΕΠ στο 190% αντί 129% το 2009 και το ΑΕΠ της χώρας έπεσε στα 185 δις αντί για 231 δις το 2009, και όλα αυτά με το βάρος της κρίσης να πέφτει στους εργαζομένους, τη στιγμή που για κάθε πακέτο δισεκατομμυρίων ευρώ που χαριζόταν στις τράπεζες, τα δικαιώματα των εργαζομένων σαρώνονταν. Αυτή την καταστροφή απαίτησε η σημερινή προεκλογική «έξοδος» στις αγορές και αυτή την καταστροφή θα εξακολουθήσουν να βιώνουν οι εργαζόμενοι. Στις αγορές βγαίνει μια χώρα με ανεργία 27,5%, αντί 9% το 2009 και με την αγοραστική δύναμη των μισθωτών κατά 37% μειωμένη. Με την εργοδοτική τρομοκρατία να κυριαρχεί στις επιχειρήσεις, με το δημόσιο πλούτο να ξεπουλιέται και τα δημόσια αγαθά να διαλύονται.
Οι πανηγυρισμοί της κυβέρνησης, των διεθνών οργανισμών και των τραπεζών, αποδεικνύουν μόνο τη στήριξη που της προσφέρουν αυτά τα κέντρα και επιβεβαιώνουν όχι κάποια ρήξη με την εποχή του μνημονίου, αλλά ακριβώς τη συνέχεια της. Άλλωστε και η ίδια η κυβέρνηση τονίζει ότι «η προσπάθεια πρέπει να συνεχιστεί»…
Αποκρύπτει η κυβέρνηση ότι στην ουσία και ο σημερινός δανεισμός θα χρησιμοποιηθεί για την αποπληρωμή του χρέους και ότι η πολιτική που ασκείται σήμερα όχι μόνο δε θα αλλάξει, αλλά θα συνεχιστεί με αμείωτη ένταση. Τίποτα δεν μπορεί να πάει αλλιώς όσο εξακολουθεί να μην τίθεται το ζήτημα της διαγραφής του χρέους, κάτι το οποίο δεν μπορεί να γίνει χωρίς τη ρήξη και την έξοδο από τη φυλακή του ευρώ και της ΕΕ, και αν δεν υπάρξει πραγματική σύγκρουση με την εξουσία του κεφαλαίου και τους υπερεθνικούς προστάτες του.
Ο προεκλογικός κρετινισμός της κυβέρνησης δεν πρέπει να περάσει. Ούτε απελπισία και παραίτηση, ούτε αναμονή και ανάθεση στην όποια «κυβερνητική αλλαγή», αλλά αγώνας τώρα, αλληλεγγύη, αυτοοργάνωση, συντονισμός. Με την ενίσχυση του ρεύματος των αγώνων, της αντι-ευρώ και της αντι-ΕΕ πάλης, του άλλου αντικαπιταλιστικού-αντιιμπεριαλιστικού δρόμου, της σύγχρονης επαναστατικής και κομμουνιστικής προοπτικής, μπορούμε να ανατρέψουμε την κυβέρνηση και την πολιτική της!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου