“Να σταματήσουν οι κάτοικοι και οι συλλογικότητες που στέκονται στο πλευρό τους, να μπαίνουν προσκόμματα στην ανάπτυξη…” έλεγε περίπου, αν και ξεχνούσε τους κατοίκους είναι η αλήθεια, μια πρόσφατη ανακοίνωση κάποιων “θιγομένων” του αεροδρομίου. Πόσοι αλήθεια από αυτούς τους υπογράφοντες είναι κάτοικοι του αεροδρομίου; Πόσοι χάνουν το σπίτι τους; Γιατί ο καημός και το ζόρι για το απλό ξεφόρτωμα -μιας και το δικαίωμα εκμετάλλευσης ή πώλησης ούτως ή άλλως δεν το χάνουν οι ιδιοκτήτες- ενός χωραφιού ή όποιου άλλου κομματιού περιουσίας, μάλλον δεν είναι το ίδιο με τον καημό και το ζόρι του ξεσπιτώματος και της καταστροφής της ζωής κάποιων άλλων. Πόσο μάλλον ο καημός και το ζόρι για την αύξηση των κερδών της επιχείρησης κάποιου, που δε βρίσκεται μάλιστα, στη σχεδόν απόλυτη πλειοψηφία των περιπτώσεων που ζητούν την επέκταση, καν στην περιοχή του αεροδρομίου (δε νομίζουμε άλλωστε πως η βιωσιμότητα της επιχείρησης αλλά και η ίδια η επιβίωση κανενός από τους υπογράφοντες εξαρτάται ιδιαίτερα, πόσο μάλλον αποκλειστικά από την επέκταση του αεροδρομίου).
Κάποιες μικρομεσαίες επιχειρήσεις από την άλλη (συνήθως χωρίς ιδιόκτητο κιόλας χώρο, συνεπώς δεν δικαιούνται αποζημίωση απαλλοτρίωσης), που υπάρχουν στην περιοχή και με την επέκταση τινάζονται στον αέρα μαζί με τους εργαζόμενους (ή οι ίδιοι αυτοαπασχολούμενοι) σε αυτές, μάλλον έχουν επίσης άλλη άποψη για αυτή την “ανάπτυξη”. Το κοινότυπο δε “ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό”, για το οποίο προσπάθησε να μας πείσει η προαναφερόμενη ανακοίνωση είναι γνωστό πια, πως δεν είναι τίποτα παρά κούφια αερολογία για τις εντυπώσεις. Mιας και στην παρούσα κοινωνία της Ζήμενς, των “στραβών” υποβρυχίων, του Βατοπεδίου, της ασυδοσίας, των μιζών και σκανδάλων, της φοροελάφρυνσης και φοροασυλίας του μεγάλου κεφαλαίου, της φορομπηξίας στους μικρομεσαίους, της γενικευμένης και σχεδόν και τυπικά νομιμοποιημένης πλέον μαύρης εργασίας (τώρα ειδικά και με το σπάσιμο της έννοιας των συλλογικών συμβάσεων και διεκδικήσεων) και της “νόμιμης” εξόδου εκατομμυρίων στο εξωτερικό, οι νόμιμοι κλέφτες βρίσκονται έξω και αλωνίζουν… καμιά φορά μας διοικούν και μας κυβερνούν κιόλας. Υπάρχουν και κάποιοι λίγοι βεβαίως, που αφελώς πιστέψαν στα παραμύθια -γιατί ως γνωστόν όταν δεν έχεις ψωμί τάζεις παντεσπάνι, πάγια τακτική των από πάνω- της δήθεν ανάπτυξης και ίσως παρασύρθηκαν από κάποιους επιτήδειους στην υπογραφή του προαναφερόμενου κειμένου με αποτέλεσμα να τοποθετηθούν τελικά, δίχως κακή πρόθεση, απέναντι όμως στους κατοίκους.
Βεβαίως από την άλλη, σίγουρα και δε μοιραζόμαστε όλοι τα ίδια συμφέροντα. Ο απλός κάτοικος που ξεσπιτώνεται, σίγουρα δεν έχει τίποτα κοινό με το μεγαλοεπιχειρηματία, μεγαλοξενοδόχο, ή τομεγαλοεργολάβο και την κατασκευαστική που θα αποκομίσουν τα σχετικά οφέλη. Κανένα κοινό συμφέρον δεν έχει και με το μεγάλο μονοπωλιακό κεφάλαιο που θα εκμεταλλευτεί το νέο αεροδρόμιο, κατόπιν και των σχετικών μνημονιακών συμβάσεων παραχώρησης για τα περιφερειακά αεροδρόμια, στα πλαίσια του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας. Αντιθέτως, ο πραγματικά θιγόμενος έχει να χάσει το σπίτι του, ίσως τη δουλειά του στην περιοχή, τη ζωή του την ίδια και να ξαναρχίσει από το μηδέν κάπου αλλού, να παλέψει να ζήσει με τα ψίχουλα της αποζημίωσης (αν προβλέπεται και τέτοια). Σίγουρα τα συμφέροντα αυτού του ανθρώπου και πάλι δεν ταυτίζονται, ούτε καν πλησιάζουν τα συμφέροντα των όποιων βουλευτών γυρεύουν να ικανοποιήσουν τους εκλογικούς τους χορηγούς και πελάτες. Ωστόσο τουλάχιστον, δε χρειάζεται να διατυμπανίζουν οι “υπεύθυνοι” για αυτό το έγκλημα βουλευτές το “κατόρθωμά” τους. Εκείνοι στους οποίους απευθύνονται, γνωρίζουν ήδη πολύ καλά τις “προσπάθειές” τους και θα τους ανταμείψουν αναλόγως, είναι σίγουρο. Ας μη γίνονται όμως προκλητικοί απέναντι σε εκείνους τους οποίους καταδίκασαν και κατέστρεψαν, γιατί μπορεί τις επόμενες φορές που θα πατήσουν στο νησί, ο Χιώτικος λαός για αυτά και τα άλλα προαναφερόμενα καλά που του έχουν κάνει, να μην τους περιμένει κρατώντας λουλούδια στο χέρι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου