Η πολιτική της υποδούλωσης της κοινωνίας στο Μνημόνιο κατακαίει τη Χίο

 Εδώ και δύο μέρες το νησί της Χίου καίγεται. Τα καμένα έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τα 70.000 στρέμματα στις περιοχές Αγ. Μάρκος Καρυές, Αυγώνυμα, Λιθί, Βέσσα, Ελάτα, Άγιο Γιώργης, Πυργί και Αρμόλια, Κοντυλόπο κ.α., με κίνδυνο επέκτασης προς τα βόρεια. Πρόκειται για ολοκληρωτική καταστροφή παρά τις ηρωικές προσπάθειες πυροσβεστικών δυνάμεων του νησιού, δυνάμεων από Λέσβο, Θεσσαλονίκη, Αθήνα κ.α., αλλά και τον τεράστιο αγώνα που δίνουν με τις φλόγες, παρά την απίστευτη κούραση, εκατοντάδες κάτοικοι και εθελοντές, καθώς και στρατιώτες. Καμένες είναι τεράστιες δασικές εκτάσεις, μαστίχια, ελαιόδεντρα, μελίσσια. Καμένοι και οι περισσότεροι από τους τελευταίους πνεύμονες πρασίνου που είχαν απομείνει στις συγκεκριμένες περιοχές.

Δεν πρόκειται για απλό ατύχημα, ούτε για φωτιά από αμέλεια. Η πολιτική κυβερνήσεων και της ΕΕ που με τα Μνημόνια έχει καταστρέψει τις δημόσιες υπηρεσίες, έχει υπονομεύσει σε εγκληματικό βαθμό τη δυνατότητα της Πυροσβεστικής να κάνει τη δουλειά της. Παράλληλα κάθε μέτρο δασοπροστασίας σκοντάφτει στην απαίτηση του κεφαλαίου και της Τρόικας να μην υπάρχουν εμπόδια στην εκμετάλλευση και την κερδοσκοπία σε βάρος της δημόσιας γης, ενώ το δάσος θεωρείται συχνά εμπόδιο στην επιχειρηματική δράση. Αυτές οι επιλογές μας οδήγησαν στη σημερινή καταστροφή.

Πρόκειται για ξεκάθαρη εγκληματική ενέργεια, με βαρύτατες (και ποινικές) ευθύνες να βαραίνουν τόσο σαν φυσικούς, όσο και σαν ηθικούς αυτουργούς τις τοπικές αρχές και τον κρατικό μηχανισμό. Παρά την εγκληματική τους αδιαφορία για αντιπυρικές ζώνες, καθαρισμό, και σχέδιο πολιτικής προστασίας αντιμετώπισης πυρκαγιών και φυσικών καταστροφών, σπεύδουν και να ποζάρουν παρέα με τους Χιώτες βουλευτές προκλητικότατα στα κανάλια, δήθεν μαχόμενοι ενάντια στο κακό που οι ίδιοι προκάλεσαν.

Υπάρχουν η γνωστή αδράνεια του κράτους στην κατάρτιση δασικών χαρτών και δασολογίου, καθαρισμού δασών και δασικών δρόμων, το θεσμικό κομμάτι στις αλλαγές των χρήσεων γης κ.ο.κ. που οπλίζει το χέρι των εμπρηστών. Υπάρχουν στη συνέχεια και οι “επενδυτές” στα καμένα. Εκείνοι που βρίσκουν την ευκαιρία, με την ανοχή και τη συνδρομή των κυβερνήσεων που νομοθετούν “κατάλληλα”, για να χτίσουν στα καμένα και να πραγματοποιήσουν τα επιχειρηματικά τους σχέδια. Ποιος άραγε μπορεί να ξεχάσει τα αιολικά πάρκα στα καμένα της Πάρνηθας, τις βίλες και τα οικιστικά συγκροτήματα, τα φωτοβολταϊκά και τις λεωφόρους στη Πεντέλη από Οικοδομικούς Συνεταιρισμούς, την Εκκλησία κλπ.; Υπάρχει ανάλογος κίνδυνος και στη Χίο, αφού αποτελεί πόλο έλξης επενδύσεων και ανάπτυξης τέτοιου τύπου!

Ελπίζουμε και παλεύουμε η φωτιά στη Χίο να τεθεί όσο πιο σύντομα γίνεται υπό έλεγχο και να μην έχουμε μεγαλύτερη καταστροφή. Δεν είναι ώρα για μικροπολιτική εκμετάλλευση της καταστροφής, όπως γίνεται από πρόσωπα της δημόσιας διοίκησης, αλλά και μισαλλόδοξους πολιτικούς χώρους που βρήκαν κουτοπόνηρα ευκαιρία να “αξιοποιήσουν” τον πόνο και την καταστροφή για να πλασαριστούν εκείνοι και οι μισάνθρωπες ιδέες τους. Είναι όμως ώρα, όσοι μπορούν και δεν βρίσκονται ήδη στα μέτωπα της φωτιάς να σπεύσουν σε βοήθεια. Ταυτόχρονα όμως απαιτείται επαγρύπνηση για να μην ξαναβρεθούμε απέναντι σε τέτοια καταστροφή για τον τόπο και το μέλλον, το δικό μας, των παιδιών μας και των επόμενων γενιών.